prawić (mówić) komuś komplementy

См. также в других словарях:

• prawić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, prawićwię, prawićwi, prawićwiony {{/stl 8}}{{stl 7}} podniośle: mówić : {{/stl 7}}{{stl 10}}Prawić kazania. ZOB. pleść [i syn.] androny {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}prawić {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• prawić — ndk VIa, prawićwię, prawićwisz, praw, prawićwił, prawićwiony przestarz. «mówić, wypowiadać coś, rozprawiać o czymś, zwykle długo, rozwlekle, z namaszczeniem; wygłaszać uroczyście, przemawiać» dziś zwykle we fraz. Prawić (komuś) komplementy,… …   Słownik języka polskiego

• komplementować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, komplementowaćtuję, komplementowaćtuje, komplementowaćany {{/stl 8}}– skomplementować {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Ia {{/stl 8}}{{stl 7}} mówić, prawić komuś komplementy, chwalić kogoś, często nieszczerze : {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• grzeczność — ż V, DCMs. grzecznośćści 1. blm «taktowny, delikatny, świadczący o dobrym wychowaniu stosunek do ludzi; uprzejmość; także: posłuszne, spokojne zachowanie się dziecka» Nadskakująca, sztuczna, uprzedzająca, wyszukana, zdawkowa grzeczność.… …   Słownik języka polskiego